Pink Marathon Rotterdam 2011

Twee van de drie Pink Power Pearls zijn geland. Alhoewel, Pink Power Pearl Petra zweeft vast nog ergens rond op haar pink Pink Ribbon wolk met een snelle Pink Personal Record van 3:56:05.

Wat is het toch fantastisch om voor een goed doel te lopen. Vorig jaar liep ik de marathon in Rotterdam voor de Hartstichting en heb toen met de hulp van 11 webloggers een fantastisch bedrag opgehaald. Zondag liep ik (mijn zesde marathon) voor alweer zo'n dankbaar doel.

Mijn startnummer kon ik ophalen bij Hans en Gudy. Zij waren zo attent geweest om deze zaterdag voor mij op te halen. Dat scheelde aardig wat kilometers voor start. Nog even de laatste tips van de coach ontvangen om mijn weg te vervolgen naar de kleed- en doucheruimte in het Hotel waar Petra en Erik een kamer hadden geboekt. Haas Leo en supporter Marcel waren inmiddels ook gearriveerd. Het wachten was op haas John. Voor we richting het startvak gingen nog even snel voor een webloggers fotoshoot naar het politiebureau. 
Met mijn startvak D sticker sloot ik aan bij Leo, PPPPetra, John, Marco, Gerard en Pim (die ons de eerste 2 km zou vergezellen). We zouden als groep starten. Met de begeleidende song van Lee werden de Pink Power Pearls Pakkie's tevoorschijn getoverd. En yes… daar gingen we. Petra schoot er als een roze bliksemschicht vandoor onder begeleiding van haas Leo. John hield Marco, Gerard en mij in toom. Onderweg werden we regelmatig gekiekt door Ans hardlopende boer. Coach Hans zorgde hier en daar (hardlopend .. ja ja) voor de nodige verkoeling in de vorm van een bidon met water en die was meer dan welkom want … pjoehhh wat was het warm. Ook volgde ik zijn advies op om goed maar dan ook heel goed te drinken. Bij elke 5 km drinkpost pakte ik twee bekers water. Iedere 7 km een gelletje maar helaas… op de Erasmusbrug voelde ik de benen langzaam leeglopen vollopen. Ondertussen was Gerard ook voor ons uitgelopen om een aanval op zijn PR te doen. Ik voelde dat het mijn dag niet zou worden vandaag om weer onder de 4 uur te duiken. Marco was verstandig en liet het gaspedaal langzaam los. De afspraak was dat het na de halve marathon ieder voor zich zou zijn dus "John als je onder de 4 uur wilt duiken moet je gaan hoor", "ik ga het niet redden met mijn Pink Papbenen". "Ik blijf nog even bij je tot we over de Erasmusbrug zijn" waren de woorden van John. En daarna… vvvroemm, weg was John. De resterende 15 kilometers waren behoorlijk pittig. Bij het webloggers steunpunt bemand door Frank en de verzorgingspost van C.A.V. Energie op het 32 km punt konden de papbenen heel even bijkomen. Van coach-trainer Kok kreeg ik wat extra brandstof in de vorm van winegums om de laatste 10 km door te komen. In Pink gedachten kwam er net na het Kralingse bos een toeschouwer naast mij lopen ?? Jan moedigde mij nog extra aan en ik kon mijn Pink papbenen verhaal even aan hem kwijt (dat luchtte op :-)). Ondanks de papbenen toch genoten, wat een publiek, wat een aanmoedigingen, de verschillende bandjes onderweg en bekende gezichten zorgden ervoor dat ik nog een redelijk tempo kon lopen. Met een Pink iets minder Power Pearl gevoel , Pink kippenvel tot op de kruin en een Pink ontvelde grote teen kwam ik na 4 uur en ruim 7 minuten over de finish.

Missie Pink Power Pearls is voor Petra en mij geslaagd. Pink Power Pearl Danniëlle gaat zondag van start in Londen. We hebben een prachtig bedrag opgehaald, het zou mooi zijn als we de 2000 euro halen, stort jij een deel van het "te kort" ??

Foto's met dank aan Ans, Björn en Kok.