Na een niet geheel vlekkeloze voorbereiding was ik er geestelijk in ieder geval klaar voor, mijn 5e kustmarathon. Nadat ik Jaco en Maurice had uitgezwaaid voor hun MTB tocht-kustmarathon heb ik John en Petra opgezocht in Zoutelande om samen naar Burgh rijden. Collega Dick pikten we op in Vrouwenpolder en zo waren we ruim op tijd voor een babbel met andere bekende hardlopers.
Vervolgens richting start waar we om 12.00 uur weggeschoten werden. Al snel voelde ik dat de luchtvochtigheid heel hoog was, dit voelde benauwd aan en leverde al snel een nat kapsel op. John en Petra waren we in het bos van Burgh helaas al kwijt. Dick en ik liepen op bekend parcours kilometer na kilometer. Strand van Burgh, stormvloedkering, de Banjaard, dijk van Vrouwenpolder en toen het deel waar ik het meest tegenop zag …. HET MULLE ZAND. Nog een boost van het geschreeuw van de supporters voor we het strand op gingen en toen ….. 7 kilometer lang mul zand richting Oostkapelle. Zoeken naar stukjes redelijk beloopbaar zand?… nergens te vinden. Vloedlijn? … natte voeten. Hier zelfs stukjes gewandeld omdat we energie wilden sparen voor de kilometers na het strand. Zelfs lang vergeten blessures leken weer op te spelen. Op dat moment kwam John ons rechts spetterend via de vloedlijn voorbij, zijn droge sokken en schoenen stonden in Oostkapelle op hem te wachten (slim, die ga ik onthouden). Eindelijk kwam de uitkijktoren van de reddingsbrigade in Oostkapelle in zicht. Het einde van het vreselijk bikkelen was in zicht. Dan denk je dus dat je in het bos van Oostkapelle wat kan herstellen van de zware kilometers op het strand…. niet dus. Alle energie was op. In een rustig tempo vervolgden wij onze kilometers. Even een welkome stop voor Dick zijn sportdrankwissel en gelletje en we konden weer verder. En wie hoorde ik daar roepen? Petra. Ongelofelijk, met weinig kilometers in de benen haalde deze topper ons in. Dick zijn tempo vertraagde. Hij gebood mij door te lopen zoals we hadden afgesproken voor start, “wie (iets) sneller kan loopt door”. En zo ging ik alleen verder (met nog 1384 andere lopers die gingen finishen). Voor mijn gevoel liep ik zelfs nog redelijk vlak en kon ik zelfs de hoge duinen in Zoutelande nog dribbelend bedwingen. Nog een klein stukje strand en op naar de finish. Bij de trap voor de boulevard in Zoutelande zag ik John ineens (ongemakkelijk) lopen. We spraken af samen te finishen. Yes .. hand in hand gingen we over de finish in 4.45 en een beetje. Ondanks het zware lopen op het strand heb ik genoten van het parcours maar vooral ook van alle aanmoedigingen. Ongelofelijk hoe dit motiveert. Bedankt daarvoor lieve mensen en vooral ook de mensen die mij hebben voorzien van gelletjes en banaan X.